Tilya Damla Sönmez: "Hayatı uçlarda yaşayan biriyim"

“Oyunculuğum için duyduğum en güzel şey, insanların beni gördüklerinde ilk kez görüyor gibi hissetmeleri. Her karakterle fiziksel olarak da değişebilmek bana iyi geliyor.”

İ.O.: Peki, oyunculuğunuz ile ilgili genellikle nasıl övgüler ya da eleştiriler alıyorsunuz diye sorsak...

T.D.S.: Duyduğum en şahane şey insanların beni gördüklerinde ilk kez görüyor gibi hissetmeleri. Çok değiştiğimi söylüyorlar. Bu benim mesleğe bakışımda en önemli meselelerden biri. Her karakterle fiziksel olarak da değişebilmek bana çok iyi geliyor.

İ.O.: Kariyerinizde şu an bulunduğunuz noktayı nasıl değerlendiriyorsunuz? Hedefe ne kadar yakın ya da uzaksınız?

T.D.S.: Mutluyum. Her şey olması gerektiği zaman oluyor, olması gerektiği için oluyor. Başarılı olmak herkesin hayalidir. Ama benim için nihai bir hedef yok. Kariyer yolculuğumun nereye varacağıyla değil, bu sürecin nasıl geçtiğiyle ilgileniyorum daha çok. Süreç de çok tatmin edici, çok eğlenceli geçiyor. Bugüne kadar yapmak isteyip yapamadığım proje, içimde kalan her hangi bir rol olmadı çok şükür. Yapmadığım işlerden de bana herhangi bir pişmanlık yaratanı çıkmadı. Kendi yolumda, kendi ritmimde, kendi ışığımda yürüyorum.

“Başarılı olmak herkesin hayalidir. Ama benim için nihai bir hedef yok. Kariyer yolculuğumun nereye varacağıyla değil, bu sürecin nasıl geçtiğiyle ilgileniyorum daha çok.”

İ.O: Yaptığınız işin yani oyunculuğun size en iyi gelen tarafı nedir?

T.D.S: İnsanla ve duygularla ilgili bir iş yapıyoruz. Bu da hayatım boyunca psikolojiyle ilgilenmeme sebep oldu. Bu yüzden bence bu mesleğin sizi iyileştiren de bir yanı var. Bastırmak istediğiniz duygulara yakından bakmamak gibi bir şansınız yok, eğer sanatla ilgileniyorsanız, sanatınızla kariyerinizi inşa ediyorsanız. Bir de bir film ile dünyanın herhangi bir köşesinde bir festivale katıldığınızda, gösterim sırasında farklı coğrafyalardan, farklı kültürden insanların nasıl bir olabildiğini görmek çok kalabalık hissettiriyor bana kendimi. Sanatın bu birleştirici, yüzleştirici tarafını çok seviyorum.

İ.O: Oyunculuk ile birlikte gelen ‘şöhret’in sizi sıkıntıya soktuğu da oluyor mu zaman zaman? Ünlü ve tanınan biri olmak sizin için ne ifade ediyor?

T.D.S: Hayranlarım çok tatlılar. Çok duyarlı, çok zeki, çok zarif, çok akıllı bir kalabalık var orada. Her yaptığım işte destek oluyorlar sağ olsunlar. Onlar iyi ki varlar. Bazen sokakta hiç gününüzde değilken, teklifsizce burnunuza kamera sokanlar da oluyor ama artık eskisi kadar sinirimi bozmamaya çalışıyorum. Benim hayatım boyunca yapmak istediğim meslek hikaye anlatıcılığıydı, benim için ün onun yanında gelen hatta gençliğimde bana kötü hissettiren bir şeydi. Ama artık mesleğimin her yanını kabul ettim. İnsanlarla duygudaşlık kurmak, birbirini tanımadan anlamak çok iyi geliyor.

İ.O: Nasıl bir ailede, nasıl bir çocukluk geçirdiniz? Doğdunuz ailenin şimdiki siz’e olan katkıları hakkında neler söylersiniz?

T.D.S: Babam mimar, Diyarbakırlı beş çocuklu bir ailenin en küçüğü, annem bilgisayar mühendisi o da Bartınlı dört çocuklu bir ailenin en küçüğü. İkisi de dişleriyle tırnaklarıyla eğitimlerini tamamlamış, bugün oldukları noktaya gelmiş kişiler. Ben anneme “Anne ben ancak uzaya gitsem sizin kendi hayatınız için yapmış olduğunuz ilerlemeyi göstermiş olurum” diyordum küçükken. İkisi de çok çalışkan, şefkat dolu, ülkesini çok seven, sürekli kendini geliştirmiş insanlar. Babam ben küçükken hep yurt dışında çalıştığı için ben annemle büyüdüm diyebilirim. İkisi de öncelikle iyi insan olmayı, hak yememeyi öğrettiler bana. Dünya görüşümü hep genişletmem gerektiğini öğrettiler. Hep arkamda oldular. Kendimi çok şanslı hissediyorum. Erken yaşta para kazanmaya, onlardan ekonomik olarak bağımsızlaşmaya yönlendirdiler beni. Eğitime hep çok kıymet verildi benim ailemde. Bir kadın olarak kendi ayaklarım üzerinde durabilmem için gereken güçlerle donattılar. Bireyleşmemi sağladılar. Bugüne kadar yaptıkları her şey bugün ki Tilya Damla’yı inşa etti. Babamdan mizahı, hayatı akışa bırakabilmeyi, annemdense organizasyonu ve disiplini öğrendim

“Bence aşk, bir çeşit yol arkadaşlığına dönüşüyorsa kıymetli. O yüzden de bir ömrü var. Ama bir tırtıl gibi, rengarenk kanatlarıyla ister uçabileceğiniz isterseniz o kanatların altında soluklanabileceğiniz bir kelebeğe dönüşüyor.”

İ.O: “İyi ki böyleyim” dediğiniz, çok sevdiğiniz bir özelliğiniz var mı?

T.D.S: Bunu hayatımın son yıllarında daha çok söyleyebilmeye başladım; İyi ki -genel olarak- böyleyim!

İ.O: Hayatta hiç bir şeylere yetişemediğinizi düşündüğünüz anlar ya da kaçırdığınız fırsatlar oldu mu?

T.D.S: Dediğim gibi, mesleki olarak hiç pişmanlığım yok, iyi ki’lerim var. Sadece televizyona dizi çekmeye başladığımızda, gece gündüz hiçbir düzenimiz olmadan, uzun saatler çalışıyor oluyoruz. Ve hayatımızdaki önceliğin bu olması gerekiyor. İşte o zaman kaçırdığım çok özel gün, doğum günü, yıldönümü oluyor. O zamanlar hayata yetişemediğimi hissediyorum.

İ.O:Şu anda hayatınızın merkezinde ne ya da kim var?

T.D.S: Lola, kızım... Kendisi bir Avusturalya çoban köpeği. Köpeklere fısıldayan, inanılmaz bir köpek eğitmeni arkadaşım var; Emre Saç kesici, onun kahraman arama kurtarma köpeği Vega’nın kızı. 10 aylık henüz. Bana bambaşka duygular tattırdı. Kalbimi genişletti. Var olduğundan haberim olmayan köşelerini açtı. Benim güzel kız çocuğum hayatımın merkezinde.

İ.O: Biraz da aşk ve ikili ilişkiler diyelim isterseniz ve şimdilerde hayatınızda biri var mı, aşık mısınız?

T.D.S: Bu konularla ilgili hiçbir zaman konuşmadım. Özel hayat korunması gereken bir alan. Ben bu sorulara cevap vermeyi sevmiyorum.

İ.O: Peki, aşkın ömrü var mıdır, varsa ne kadardır sizce?

T.D.S: Aşk bir çeşit yol arkadaşlığına dönüşüyorsa kıymetli. O yüzden bence evet, ömrü var. Ama bir tırtıl gibi, rengarenk, kanatlarıyla ister uçabileceğiniz isterseniz o kanatların altında soluklanabileceğiniz bir kelebeğe dönüşüyor.

İ.O: Son olarak hayatta, yapmak isteyip de yapamadığınız bir şeyler var mı? Sizinle ilgili yakın vadede neler bekliyor bizi?

T.D.S: Bu soruya cevabım hep aynı oluyor. Hala Peru’yu çok merak ediyorum. Bir gün ziyaret edeceğim. Ama ne zaman bilmiyorum..

“Ailemde eğitime hep çok kıymet verildi. Bir kadın olarak kendi ayaklarım üzerinde durabilmem için gereken güçlerle donattılar, bireyleşmemi sağladılar. Bugüne kadar yaptıkları her şey bugünki Tilya Damla’yı inşa etti.