Röportaj: İrem Orhan
Fotoğraf: Emre Özcan
Styling: Feray Kanpolat
Saç: Ramazan Batak
Makyaj: Furkan Karakol
Bulgaristan’ın Rusçuk şehrinde başlayan hayat hikayesi, Türkiye’ye gelip oyunculuğa başlamasıyla birlikte bambaşka bir yola giriyor Gülsim Ali’nin. O bu yolculuğu; “Tırmanması zor yokuşları pek fazla olan yolları geride bıraktım desem abartı olmaz” diyerek özetliyor, üstelik halinden çok memnun bir şekilde yapıyor bunu. Azimli, çalışkan ve tamamen işine odaklı kendisi; mesleğe adım attığı ilk günden bu güne seçici davranıp isabetli projelerde yer alıyor ve kariyerine son derece emin adımlarla devam ediyor. Tabii böyle olunca hikayesinin kalan kısmını merak ediyoruz; biz sordukça o da en dürüst şekilde yanıtlıyor sorularımızı ve hayatının derinlerine doğru özel bir yolculuğa çıkıyoruz. Görüyoruz ki; karşımızda mesleğine büyük bir tutkuyla bağlı genç bir kadın var; o anlattıkça kendisine daha da hayran kalıyoruz.
Nasıl gidiyor şimdilerde sizin için her şey? Yeni sezon nasıl başladı?
Her şey harika! İçimde yepyeni heyecanlar ve duygular barındırıyorum. Mesela sizin gibi harika bir ekiple sonbahara giriş yapmak, yaşadığım güzel duygulardan biri. Benim için yaz biraz tatil biraz iş ile geçti. Ama artık sadece işe odaklanma vakti. Bu beni ayrıca mutlu ediyor. Çünkü ben iş insanıyım ve belki de yazın bitmesine sevinen az insanlardan biriyim. Eylül yeni başlangıçların ayıdır, denir. O yüzden benim için ayrıca önemli. Hep beraber güzel başlangıçlara, diyebildiğim günlerden geçiyorum. Her şey ilk söylediğim gibi, harika.
Özellikle son dönemlerde kariyerinizle ilgili de güzel gelişmeler var, güzel bir noktadasınız. Nasıl bir yoldan yürüyüp bulunduğunuz yere geldiniz?
Tırmanması zor yokuşları pek fazla olan yolları geride bıraktım desem abartı olmaz diye düşünüyorum. Yeri geldi aynı yerde durduğum, bazen tökezlediğim, gerilediğim de oldu tabii ancak yine de başarmak istediklerime olan inancımla tırmanmaya, en azından tırmanabilmek için çabalamaya devam ettim. Hepimizin, bir şeyleri başarmak isteyen insanların hayatta geçmesi gereken bir serüven oldu diyebilirim. Meşakkatli olan serüvende dürüst olmaya da çalıştım hep. Karşımdaki insanlardan durum kötü yahut acı verici dahi olsa dürüst olmalarını istedim. Dürüst olmayanlar hayatımda değil, olanlar da hayatımın bir parçası zaten... Kendime olan inancımla ve dürüstlüğümle çıktım ben bu yolculuğa ve bu iki değerle devam etmeye de kararlıyım. Sonuçta yol da daha devam ediyor.
Bugüne kadar yaptığınız işlerde sizin için her şey hep çok yolunda gitmiş diyebilir miyiz yoksa takıldığınız anlar da olmuş mudur?
Aslında bu sorunuzu yukarıda cevaplamış oldum sanırım, üstelik bu soruyu duymadan. Nedense popüler insanların dışardan bakıldığında sanki hiç problemleri ya da eksiklikleri yokmuş gibi düşünülüyor. Oysa bizim de hayata dair çok temel problemlerimiz, halletmemiz gereken sorunlarımız oluyor. Mesela yakın zamanda bir dijital platformda izlediğim Jennifer Lopez belgeseli vardı. Belgeseli gördükten sonra şöyle oldum; “Wow! Dünyaca ünlü kadın... Herkes tarafından sevilen, kendini defalarca kanıtlamış JLo da böyle sorunlar yaşıyormuş... O da işinde bir şeyleri dert ediyormuş veya bir şeyler istediği gibi gitmiyor olabiliyormuş.” Yaşadığım sorunların, problemlerin içerisindeyken böyle farkındalıklar yaşadıkça kendimle daha barışığım. Artık bir şeyler ters gidiyor gibi olduğunda, işin tökezlemeye doğru gittiğini fark ettiğimde “Evet” diyorum “Olabilir, sorun çıkabilir, önemli olan çözüme odaklanıp çözmek gerek” diyorum. Bunu diyerek harekete geçmeye çalışıyorum.
Hayatta kendinizi keşfetmek ya da kendi yolunuzu çizmek konusunda nelerden güç aldınız? Yürüdüğünüz yolda en büyük destekçiniz kim oldu?
Ailem ve dostlarım benim en büyük destekçilerim oldu. Ben Bulgaristan’ın küçük Rusçuk şehrinde büyüdüm. Orada yapabileceğim ne varsa en iyi şekilde yaptım. Tabii bir süre sonra artık sınırları zorlamam gerektiğini hissetim. İçimden bir ses hep başka bir yere ait olduğumu da söylerdi. Yolumu ablamla birlikte buldum. Dizi vefilm izleme alışkanlığı olan bir aileydik. Ev halkının ortak sosyal aktivitesi... Pikniğe gitmek gibi bir şeydi yani. Akşamları film gecesi yapıp ekran başına oturup saatlerce bir şeyler seyrederdik. Bayağı bir süre oyuncu olmak hiç hayalimde yoktu. Ta ki Türk dizileri Bulgaristan’da yayınlanmaya başlayana kadar... “Evet” dedik ablamla, işte bu. Benim yolum burası.” Artık bir şey beni çekiyordu o ekrana. Kendi yolumu çizmeye başlama hislerim böyle gelişmeye başlamıştı. Şimdiki Gülsim’le o hisleri cümlelere dökmek çok zor. O Gülsim elbette büyüdü ancak o günlerden bugüne kadarki destekçilerim hiç değişmedi. Ailem ve dostlarım her zaman, ilk günden bugüne kadar yanımda durdular ben de onlara bir şekilde teşekkürümü sunmak adına daha başarılı olmanın yollarını aradım her zaman.
Bir gün tüm dünyadan kitlelerin takip ettiği bir oyuncu olduğunuzu hayal edin; insanlara ne şekilde ilham vermek istersiniz?
Angelina Jolie, en sevdiğim oyunculardan biri. Ben de insanlara onun gibi umut olmak isterdim. Din, dil, ırk, cinsiyet ve renk fark etmeksizin herkese yaşama yalnızca gözümüzle yahut sahibi olduğumuz maddesel şeylerle değil yüreğimizle bakmamız gerektiğini, yaşamın yüreğimizden baktığımız yerden itibaren iyileşeceğini, çok geçmeden onun kuşatıcı güzelliğini hissedeceğimiz fikriyle ilham olmak isterdim. Bu arada, bu cidden böyle...
Peki, hayatınızla ilgili kritik kararlar alırken mantığınızla mı, yoksa duygularınızla mı hareket edersiniz?
Peyami Safa’nın çok sevdiğim bir sözü var, “Yaşlanarak değil yaşayarak tecrübe kazanılır. Zaman insanları değil armutları olgunlaştırır.” İnsan yaşlanarak tecrübe kazanmamış olabiliyor, yaşaması lazım. Farklı şeyler... Ben de yaşadıkça tecrübe ettim ve artık mantığımla hareket etmeye başladım. Duygularımız bazen bizi yanıltabiliyor. Benim de yanılmalarım oldu ama bunlar benim için hep ders oldu. Ders almış olmanın tecrübesiyle de artık mantığımla hareket ediyorum.
Sizi tanıdıkça ortaya çıkan ve dahi karşınızdakini şaşırtan bir özelliğiniz var mı? Ya da şöyle sorabiliriz; kendi hakkınızda söyleyebileceğiniz en marjinal özelliğiniz ne olabilir?
Marjinal denilir mi bilmem ama bazı farklı alışkanlıklarım var. Mesela bir şehre ilk defa gidiyorsam genelde insanlar turistik yerlere bakarlar, yemek/içme yerleri arar ve o manzara bazen bana bu konuyu halletmem gerektiğini söylüyor.
Hayatta en güçlü insani duygunun ne olduğunu düşünüyorsunuz?
En güçlüsü mü bilemem ama gücünü uzun uzun anlatabileceğim insani bir duygu olarak “sabır” diyebilirim. Sabırlı olmak çoğu zaman tahammül edilemez bir şey evet. Özellikle haklıysanız, üzgünseniz, yalnızsanız, haksızlığa uğramışsanız... Ancak o tahammülsüzlüğe dahi sabretme evresine giriş yapınca alınan haz çok az şeyde vardır diye düşünüyorum. Genel itibariyle sabırlı biri olabilmek için çabalıyorum ben de. Çünkü meyveleri çok daha sağlıklı...
Doğduğunuz evde öğrendiğiniz en mühim şey neydi sizce?
Emeğin, ekmeğin alın teriyle ama doğru bir yoldan kazanılması gerektiğini çok net öğrendim. Annem ve babam dedemden kalan bir ticaretle uğraşıyorlar. Birçok kez yorgun düştüklerini, bitkin olduklarını, zor durumlara düşüldüğünü görmüşümdür. Fakat hiçbir zaman kimsenin emeğinde, ekmeğinde gözümüz olmadı. Ailecek dürüst bir şekilde, kendi yolumuza baktık.
Çocukluğunuza dair unutamadığınız bir anınız var mı?
Unutmadığım çocukluk anılarımdan biri, yukarıda bahsettiğim oyunculuk kariyerimin başlangıç hikayesi. Bir de çocukken annemlerin işe gitmediği günlerdeki kahvaltı günlerimiz. Şu an yazarken bile o kızartılan ekmeğin üzerindeki eriyen tereyağının kokusu burnuma, görüntüsü gözümün önüne geliyor. Huzur ve mutluluk...
Röportajın devamı Şamdan Plus yeni sayısında...
